Het blijft mij verbazen. Een aantal dingen staan op het punt van veranderen, plotseling en heftig. Ik kan ze bijna aanraken zo dichtbij zijn ze. Maar ik heb geleerd daarover mijn mond te houden, want de meeste mensen houden helemaal niet van verandering.
Dat weten onze regering en de politieke partijen, bijna allemaal in het midden, waar ze denken dat de kiesmeute zit, ook. Positieve toekomst als het komt is mooi meegenomen voor hun imago, en als het heel erg tegen gaat zitten is het overmacht geweest. Zelfs bij toekomststategie sessies voor ministeries en bedrijven ondervond ik dat men het liefste “like” ontwikkelingen wilde bekijken en “likely”. Dat is stom want je kan je beter voorbereiden op dingen die je liever niet wilt, en er dan dan een onmiddellijke reactie samen voor hebben voorbereid. Prettig voor mij is dat mijn voorspellingen over veranderingen, meestal hele series, bijna allemaal uitkomen, zij het dat het soms veel langer duurt dan ik dacht tot ze verschijnen. Dat heb je zo met exponentiele groei en leercurven. We vinden het moeilijk om niet rechtuit te extrapoleren.
Waarom denk ik wél over veranderingen na? Dat heb ik in mijn verbindingsnetwerk-vak geleerd in de vele spannende en plotselinge overgangen van: mainframes -> minicomputers -> PC’s -> LAN’s -> internet -> Clouds -> HoloChain wolken. Bestuurders en beheerders van een vorige fase (vaak zelf ook ooit rebellen geweest) waren altijd mordicus tegen ook maar denken over de volgende fase omdat dan hun autoriteit en alle “vested interest” mogelijk werd ondergraven. Maar in de ICT ben je volgende week al oud nieuws als je niet blijft leren en afleren. Veranderingen? Hardware gaat nog maar drie tot hoogstens vijf jaar mee en moet op de groei zijn aangeschaft.
Ontwikkelingen gaan sprongsgewijs. Zo was het bijvoorbeeld met de Crash van 2008. Nout Wellink zei toen ‘dat hij totaal verrast was en dat niemand de instortende beurzen en banken met slagzij (zijn verantwoordelijkheid) had kunnen zien aankomen’. Kletskoek van hem. Prof. Carlota Perez had er twee jaar daarvoor al een boek over geschreven, wat circuleerde onder economen. Wat Putin nu doet met Belarus en Ukraine is al zeven jaar geleden beschreven door Journaliste/Historica Ann Applebaum.
Waarom vertel ik dit verhaal over de toekomst dan toch, als de meeste mensen het niet willen horen? Jongen mensen willen WEL weten wat ze te wachten staat en hoe ze zinvol werk kunnen gaan doen: samen toekomstbestendig en op prijs gesteld door hun omgeving.
Wat ik kan helpen aanreiken is een mindset die wij als Piraten in heel Europa al jaren hebben. We herkennen bepaalde dingen als ze verschijnen en kunnen hun betekenis interpreteren, terwijl veel mensen het niet zien langskomen in de chaos van de veranderingen. Twee grote omslagen denderen op ons af.
Leugen 1. Fossiele brandstoffen en grondstoffen voor de industrie zijn on-uitputtelijk (abundant) aanwezig in de grond en kunnen worden gedolven overal in de wereld tegen een kleine vergoeding aan de bevolking ter plaatse.
Dit is aantoonbaar onjuist. De voorraad fossiele brandstoffen is eindig en extractie en gebruik ervan gaan ten koste van de natuur, milieu en gezondheid van bewoners. Ook grondstoffen zijn schaars (scarce). Voorbeeld is koper. In New York zit meer koper onder de grond en in gebouwen dan er in Chili nog te winnen zou kunnen zijn.
Leugen 2. Informatie, kunst, muziek en kennis is heel dun gezaaid in de wereld, in boeken, tijdschriften, films en video’s en dus schaars (scarce). Om de scheppers: auteurs, wetenschappers en kunstenaars; te beschermen tegen copieren en om ze te belonen is internationaal het stelsel van Copyright ingevoerd. Met een eindige looptijd.
Dit is al lang niet meer geldig. Het was waar toen de fysieke vormgeving, de dragers (steen, boeken, grammofoonplaten) en de distributie systemen er voor nog een belangrijk deel van de kosten vormden. Dat geld van de copyrights © ging en gaat in de pockets van de uitgevers die de auteurs / artiesten bijna niets betalen, maar ze wel beroemd kunnen maken. Maar nu kan via Internet iedereen met een paar muisklikken iets maken en verspreiden en als het aangemerkt is als (CC) = Creative Commons licentie, kunnen anderen dan de auteur de werken downloaden, copieren en verwerken (met vermelding) in nieuwe samengestelde kunstwerken. Dit bevordert de samenwerking en synergie volgens de “vier netwerk-effecten” (zie mijn blog) waar onze maatschappij op moet voortbestaan. Informatie, kunst, muziek en kennis zijn nu dus niet meer schaars, maar abundant = onuitputtelijk.
De eerste “piraten partij” afdelingen, naar ik mij herinner in Zweden en IJsland hadden dit al vroeg door en begonnen muziek opnamen te copieren en aan elkaar te sturen, zonder betaling, al snel piraterij genoemd. Maar niet te stuiten. Reactie van de muziek industrie was om bijv. voor cassettebandjes en later CD’s een bedrag voor de copyrights te vragen, maar ook deze dragers zijn wat in onbruik geraakt. De NL juristen hebben redelijke regels gemaakt “dat je mag copieren maar je mag er zelf geen handel in gaan drijven”, tenminste zo interpreteer ik het. Met films is het anders gelopen. Via de streaming media zoals Netflix en anderen is het betaalbaar geworden om films te zien. Internet en digitale infrastructuren maken dit mogelijk via optic fiber kabels in het hele land, (mijn vak).
Tot zover de twee leugens. Maar nu komt de crux. Deze twee omwentelingen zijn elkaars gespiegelden!!
- Brandstoffen en grondstoffen gaan van Abundant -> Schaars
- Kennis en kunst en muziek gaan van Schaars -> Overvloedig
Ja dat is dubbel schrikken, maar wen er maar vast aan 🙂
De leden en stemmers van de Piratenpartij hebben door wat er aan het gebeuren is en zullen helpen deze veranderingen in goede banen te leiden zodat we een toekomst hebben die de moeite waard is. Zoals u ziet hebben milieu en kennis iets met elkaar te maken,
Daarom wordt er op meerdere plaatsen in ons land samengewerkt tussen Piraten en ‘groen’ georienteerden.
Jaap van Till, lijstduwer van de Piratenpartij Utrecht
Dit artikel is ook gepubliceerd op TheConnectivist.wordpress.com